Bir önceki bölümde insan?n kemal derecesini ortaya koyan ölçülerden birinin, onun ölümü kar??lama tarz? oldu?unu belirtmi?tik. Çünkü ölüm dü?üncesi, ölümden duyulan korku ve deh?et, insan?n en büyük zaaflar?ndan biridir; insano?lunun u?rad??? bela ve çekti?i bedbahtl?klar?n ço?u, onun ölümden korkmas?ndan kaynaklan?r, ölüm kar??s?nda deh?ete kap?lmas?ndan ne?et bulur. Nice kötülüklere, nice alçakl?klara boyun e?menin ya da mümessili olman?n yegane sebebi, ço?u kez ölümden duyulan korkudur.
Ölümden korkmayan bir insan?n hayat? bamba?kad?r; ölüm korkusunu yüre?inden silip atan birinin hayat?, ya?ama tarz?, olaylar kar??s?nda tavr? ve dahli ba?tan sona farkl?la?acakt?r. Nitekim büyük insanlar, ölüm kar??s?nda cesurca hatta cesaretinde ötesi bir davran??la tepki gösterirler; büyük insanlar gülerek kar??larlar ölümü…[1]
“Yi?itçe vuru?arak ölmek saadet, zalimin zulmüne tahammül ederek ya?amaksa zillet ve alçakl?kt?r.”[2] Ancak Hak evliyalar?n?n iddia edebilece?i bir ölümdür bu, ancak Allah a??klar? ölümü böyle yorumlar ve bu inançla kar??larlar . Onlar?n nazar?nda ölüm mekan de?i?tirmek, bir evden di?erine göçmektir ancak. ?mam Hüseyin’in de (a.s) deyi?iyle: “Ölüm, üzerinde geçilen bir köprüdür sadece”[3] A?ura günü ashab?n? etraf?na toplamakta ve ?öyle demektedir:
“Dostlar?m! Önümüzde bir köprü var ?imdi, hepimiz geçece?iz ondan. Ad?, ölümdür bu köprünün. Bu köprüden geçtikten sonra, hayal bile edemeyece?iniz, tasavvuru mümkün olmayan bir diyar bulacaks?n?z kar??n?zda…”
Evet… Hüseyin’dir (a.s) bu… Dakikalar geçtikçe, ölüm her an biraz daha yakla?t?kça onun çehresi daha bir mütebessim olmakta, sevinci giderek artmaktad?r.
A?ura günü, Kerbela sahras?… Katliam sona ermi?, hanedan-? Resulullah (s.a.a) teker-teker k?l?çtan geçirilmi?tir. Olay yerinde haz?r bulunan ve bu vak?ay? anlatan ?ah?s, sava??n bitti?ini, Hz. Hüseyin’in (a.s) ald??? öldürücü yaralar neticesinde ?ehit olaca??n?, etraf?ndakilerin bütünüyle k?l?çtan geçirildi?ini görünce, sevap elde etme ümidiyle Yezid ordular?n?n komutan? olan Ömer Bin Sa’d"e gider ve “Hüseyin nas?lsa ölecek, can çeki?iyor ?imdi; ona biraz su götürmeme izin ver; bu suyu içmi? içmemi? ne fark eder -ama sevab? vard?r-” der ve ?mam’a içirmek üzere biraz su götürür.
Fakat henüz birkaç ad?m atmadan melun ?imr’e rastlar. ?mam?n mübarek ba??n? kesmi?, Ömer b. Sad’e götürmektedir. Olay? anlatan bu ?ah?s “Çehresine yay?lan o mutlu tebessüm, onun öldürülü?ünü dü?ünmeme engel oldu” der. Bu da, ba?? kesildi?i s?rada tebessüm etmekte oldu?unu gösterir.
